De aankomende tijd ga ik regelmatig een blog posten over mijn ontdekkingsreis naar een volgende stap in mijn leven. Deze week kondigde ik mijn vertrek aan bij het bedrijf waar ik 10 jaar werkzaam ben geweest. De afgelopen jaren heb ik enorm veel geleerd, kansen gekregen en met heel veel mooie mensen mogen samenwerken. Maar soms moet je het oude loslaten om verder te komen dan je ooit voor mogelijk hield. Daarom ga ik een ontdekkingsreis aan, kansen creëren, persoonlijk groeien, avonturen beleven, grenzen verleggen en vooral heel veel inspiratie opdoen. <
Vol spanning kwam ik deze week aan op kantoor. Niet om te werken of voor een gesprek, maar om te vertellen aan mijn collega’s dat ik zou gaan vertrekken. Elke keer weer doet het veel met mij om daar aanwezig te zijn. Alsof alles in mijn onderbuik zegt ‘hier hoor jij niet meer te zijn’. Vriendelijk werd er al van achter de ramen naar mij gezwaaid met een verbaasde blik ‘wat kom jij nou doen’. De spanning liep daardoor wat extra op, maar ik wist dat ik dit moest doen. Door het lieve ontvangst van een collega waar ik al 10 jaar mee samen heb gewerkt, werd ik rustig en kon ik makkelijker mijn verhaal vertellen. De daarop volgende 3 uur vertelde ik keer op keer mijn verhaal aan iedereen die ik tegenkwam. Eerst met een brok in mijn keel en telkens meer met vertrouwen en het gevoel dat het goed was. Diezelfde dag kondigde ik ook mijn vertrek aan per mail voor de collega’s die ik had gemist, stuurde ik persoonlijke berichtjes naar mensen die ik lief heb en zette ik een bericht op verschillende social media zodat iedereen ervan op de hoogte zou zijn. Er is geen weg meer terug, want zoals iemand zo mooi zei; ‘Life begins at the end of your comfortzone’.
En dan komen de reacties. Wow, ik had nooit gedacht zoveel lieve en mooie reacties te krijgen. Het ene naar het andere berichtje was oprecht mooi en bijzonder. Met elke berichtje, telefoontje, mailtje en persoonlijk gesprek groeide er iets in mij. Een gevoel van kracht, het gevoel goed te doen, het gevoel dat ik er mag zijn om wie ik ben en een gevoel dat dit de beste keuze is. De afgelopen weken woonde er een soort spanning in mij, gevoel van falen, niets kunnen, overal tegenop zien en vooral wat nu? De spanning voor wat komen gaat is er stiekem nog wel, maar mijn kracht is deze week zoveel meer gegroeid. Ik kan niet anders zeggen dat ik alle reacties enorm koester en waardeer.
En nu, ik weet het oprecht nog niet, maar ik geef mijzelf de ruimte om dat te gaan ontdekken. De aankomende weken ontmoet ik veel mensen, ga ik inspiratie opdoen en daar komt vast iets heel moois uit. Volg je mij op mijn reis?