Prachtige natuur, eindeloze uitzichten en het eiland als spiegel. Ik nam deel aan een stilte retraite van Rianne Collignon op Schiermonnikoog. Een bijzonder mooie oertocht waar ik in deze blog mijn persoonlijke ervaring over wil delen. “Alles liep anders dan verwacht en toch was dat precies de bedoeling”, zoals Rianne na afloop zei.
Mijn intentie om mee te doen aan de stilte retraite
Het was voorafgaand aan de stilte retraite niet helemaal duidelijk waar deze retraite over mocht gaan. Ik had niet een bepaald doel of gericht verlangen. Dus ik ging er vrij blanco in. Ik was sowieso vrij ‘onschuldig’ deze retraite aangegaan. Ik had namelijk een voorstelling van een retraite waarbij je veel stille tijd had, maar ook met elkaar op momenten zou praten. Dat was niet de intentie van deze retraite. Hoewel Rianne vooraf aangaf een ‘levende stilte’ aan te houden. Praten was niet verboden. Je kan prima tijdens het wandelen een tegemoetkomende wandelaar begroeten of goedemorgen tegen elkaar zeggen.
Ik merkte in de dagen voorafgaand aan de retraite dat ik een beetje zenuwachtig was voor deze volledige stilte. Het voelde als een gezonde spanning in mijn onderbuik. Ik ken mijzelf en ik weet dat ik graag analyseer en verbaliseer. Daarbij voelde ik wat spanning om geen contact te hebben met het thuisfront. Ik heb net een teckel pup van 6 maanden en het voelde moeilijk om na een intensieve periode van zorg haar even los te laten.
Desondanks heb ik het afgelopen jaar meerdere keren stille momenten opgezocht en deze hebben mij veel gebracht om dichterbij mijzelf te komen en mijn eigen stem weer te horen. Ik ben een 6/2 profiel in Human Design. Een twee in je profiel geeft aan dat je veel solo tijd nodig hebt en behoefte hebt om je op momenten te onttrekken. Ik ging deze retraite in met enerzijds veel behoefte aan deze solo en stilte tijd en aan de andere kant een gezonde spanning wat ik dan in die stilte zou tegenkomen.
In één klap doorzag ik een patroon
Het programma van de stilte retraite startte om 06:00 uur ’s ochtends bij de natuurcamping voor het eerste onderdeel van de dag. Wakker worden in de natuur. Wat een feest. De zon die de natuur wakker kust, de vogels die vrolijk zingen en konijnen en hazen die vrolijk rond hupsen. Ik heb echt genoten van die eerste twee uur dat het eiland stil ontwaakt.
We hadden die avond ervoor al alle praktische informatie gekregen en de overgang naar de stilte gemaakt. We begonnen de dag met een stiltewandeling door het bos naar wat Rianne zo mooi noemt ‘de natuur tempel’. De natuur tempel is een plek in de duinen. Een prachtig beschut stukje ongerepte natuur. Waar je letterlijk niets meer hoort dan de stilte van de natuur. De natuur tempel was een plek waar we yoga en meditatie oefeningen deden aan het begin en einde van de dag.
Mijn retraite begon eigenlijk al in die eerste wandeling naar de natuur tempel. Ik was nog geen 100 meter het bos in of een inzicht trof me bij donderslag. In één klap doorzag ik een patroon. Een patroon die invloed heeft op de manier waarop ik relaties aanga en onderhoud. Het inzicht schreef ik direct op in mijn boekje wat ik van Rianne had gekregen. Ik schreef er ook bij; ‘Ik merk op dat het me emotioneert. Ik voel tranen’. Mijn thema voor die week kreeg ik in die eerste wandeling op een presenteerblaadje aangereikt.
Laat de tranen maar stromen
Na de dag opstart bij de natuur tempel hadden we ruimte om te ontbijten bij je eigen plek. Deze retraite was zo ingericht dat je een eigen locatie had waar je verbleef. Dat is op Schiermonnikoog heel fijn. Er zijn heel veel mooie verblijfplaatsen allemaal op loopafstand van de afspreekplek.
Terug op mijn eigen plek voelde ik veel verdriet. Ik voelde alleen maar tranen opwellen. Vervolgens trok ik ook nog een kaartje uit mijn carddeck die ik had meegenomen, waar ‘tears’ opstond. Het was me duidelijk dat die dag in het teken zou staan van de tranen en verdriet toelaten. Ik gaf mezelf toestemming om dat te doen en alle gevoelens die daarbij horen echt te ervaren.
Ik heb de afgelopen jaren geleerd dat het belangrijke is om emotionele momenten, pijn en verdriet niet weg te stoppen. De pijn heeft het nodig om doorvoelt te worden in plaats van direct bestreden of genegeerd. In het dagelijks leven zijn er veel manieren om jezelf af te leiden van de pijn. Eraan te ontsnappen of het te ontkennen. Ook ik heb momenten waarop ik denk ‘nu even niet’. Als dat je strategie wordt dan raak je uiteindelijk gepantserd. Niet alleen van de pijn of verdriet, maar ook van de mooie en liefdevolle ervaringen. Dus heb ik de tranen die dag rijkelijk laten stromen.
Het middag programma bestond uit een wandeling door de natuur. In dit geval maakte we een prachtige wandeling door een gebied waar veel vogels waren, langs een stuk duin/moeras achtig landschap richting het strand. De tocht was in veel opzichten emotioneel voor mij.
Het begon al in het dorp. Waar ik een familie met een bolderkar langs zag komen met een teckel erin. Ik moest huilen van het aandoenlijke aanblik van die teckel in de bolderkar. Vervolgens maakte we een lange wandeling over een pad wat door de regen een avond eerder onder water was komen te staan. En daarna aankomen op het strand met een overweldigend weids uitzicht. Fantastisch. Maar ook enorm confronterend.
Ik heb heimwee
Het lege weidse strand was een confronterende spiegel. We kregen de opdracht om op die plek 2 uur door te brengen. Je kon lunchen, wandelen of een dutje doen. Waar je op dat moment behoefte aan had. Ik vond het idee 2 uur alleen door te brengen op een leeg strand moeilijk. Ik schreef op; ‘we moeten 2 uur doorbrengen op het strand en ik voel na 15 minuten al weerstand. Ga je toch lekker zonnen meid… ik wil alleen maar naar huis’.
Dat omlijste precies wat ik voelde. Ik had heimwee. Toen ik dat doorhad kwamen de waterlanders pas echt. Heimwee heb ik eerder ervaren, maar dat was voor mij alweer een tijd geleden geweest. Ik herinner me nog dat ik op school stage moest lopen in het buitenland. Ik had zo’n vreselijke heimwee dat ik ’s ochtends mijn spullen heb gepakt en weg ben gegaan zonder mijn stage plek te informeren. Dit keer besloot ik niet weg te lopen van de heimwee, maar het aan te gaan en het er te laten zijn.
Die tijd op het strand was heel goed. Ik heb alle gevoelens rondom de heimwee helemaal toegelaten. Het strand was zo breed dat je niet eens de zee kon zien aan het einde. Echt heel imposant. Ik heb er 25 minuten overgedaan om de kust te bereiken. De heenweg stond in het teken van verdriet toelaten en de heimwee echt doorvoelen. Bij de kust nam ik de tijd om het achter me te laten en het met de zee weg te laten spoelen. Op de terugweg voelde ik de opluchting en kon ik intens genieten van die prachtige plek.
Alles liep anders dan verwacht tijdens deze stilte retraite
De volgende dag kreeg ik precies wat ik nodig had. We waren dit avontuur gestart met 2 deelnemers. Een klein clubje, maar het moest zo zijn. Toen ik die woensdag ochtend om 06:00 uur bij de afspreekplek aankwam vertelde Rianne mij dat de andere deelneemster had besloten zich terug te trekken uit het programma. Voor haar een wijs besluit in haar proces. Ik zal niet ontkennen dat het ook een aantal keer door mijn hoofd is geschoten om te stoppen. Toe te geven aan de heimwee. Maar ik voelde dat dit alleen een uitweg zou zijn en ik het nodig had om mijn inzichten verder te verdiepen.
Ergens had ik ook gevoeld dat deze retraite anders zou lopen. Dat ik deze week alleen en niet volledig in stilte zou gaan doorbrengen. Eigenlijk zoals ik verwacht (of bedacht) had heb ik die week heel veel stille tijd gehad, maar heb ik samen met Rianne ook momenten gehad om mijn proces dieper te onderzoeken door middel van natuur coaching en opstellingen. Precies wat ik nodig had.
1,5 dag in volledige stilte was voor mij voldoende om zichtbaar te maken wat ik mocht aankijken. Om echt bloot te leggen welk patroon in mijn leven aandacht vraagt. Om vervolgens met de natuur als spiegel puzzelstukje na puzzelstukje mijn thema verder te onderzoeken. Waardoor alles op zijn plek viel. We hebben alsnog veel stille ruimte genomen en ook de ruimte gevoeld om het op onze manier voortgang te geven. Dat bleek voor ons beide waardevol. “Alles liep anders dan verwacht en toch was dat precies de bedoeling”, zoals Rianne zo mooi na afloop zei.
Mijn ervaring met de stilte tijd is dat het in het begin leeg en hol kan aanvoelen. En dat triggerde mijn gevoel van heimwee extra. Het is een soort ontprikkelen van alles en dat voelt in eerste instantie heel ongemakkelijk. Het lijkt dan veel aantrekkelijker om je weer te omgeven met prikkels. Je social media erger bij te pakken, de krant te lezen of iemand te bellen. Ik zal niet ontkennen dat ik iemand gebeld heb in de stilte tijd. Maar ik koos daarvoor 1 specifiek persoon en kon het daarna weer makkelijker loslaten. Het is een soort ontgiften van alle prikkels.
Naar verloop van tijd ga je telkens meer zakken in die stilte en verschuift er iets. Je bent niet meer zo aan het zoeken en de stilte wordt meer en meer comfortabel. De mist trekt op en je beweegt van denken naar voelen en ervaren. Dat is het moment waarop het echt leuk wordt. Je wordt ontvankelijker voor de mooie natuur, je krijgt inspiratie en alles wordt glashelder.
De natuur als spiegel
Na de eerste 1,5 dag in stilte kon ik zakken en aarden op het eiland en in de natuur. Ik heb vooral ervaren dat de natuur als een spiegel werkt. Het biedt een raamwerk om je ervaringen, patronen, overtuigingen te begrijpen en er lering uit te trekken. Het voelt als een hele veilige en gedragen plek om dichterbij jezelf te komen en de thema’s aan te kijken die zich als vanzelf bij je aandienen.
De natuur heeft zoveel te bieden en het ritme van de natuur je zoveel te vertellen. Zo werd tijdens mijn oertocht (zoals ik het graag noem) ook vooral duidelijk dat de natuur cyclisch is en een ritme heeft. Het stroomt. Dat voelde heel troostend. Elke fase in de natuur heeft zijn eigen bedoeling en zo is het in je leven ook. Er zit voor mij een geruststellende gedachte in het feit dat alles eindigt en ook weer begint.
Waar je in het dagelijks leven en onder invloed van alle prikkels niet instaat bent om dingen te begrijpen, ben je in de natuur ineens instaat om het tastbaar te maken en de lessen te leren. De natuur kan je aanmoedigen (zoals bij de andere deelneemster), troosten (zoals ik op het strand heb ervaren) en inzichten brengen (zoals ik heb ervaren in allerlei elementen in de natuur). Een stilte retraite kan je helpen hierin een deepdive te nemen. Om weg te stappen van wat moet of hoort. Weer terug te gaan naar voelen, je intuïtie weer te laten spreken en je eigen stem weer te horen. Dat is namelijk volledig de bedoeling.
Wat ik nog wil delen over mijn stilte retraite ervaring
In de natuur wil ik wonen
Sinds Jet (mijn teckel pup) in mijn leven is voel ik al een verschuiving van mijn behoefte rondom wonen. Waar mijn appartement midden in de stad altijd goed voelde, merk ik al een tijdje dat ik meer in de natuur wil wonen. Deze reis heeft dat alleen maar bevestigd en versterkt. Ik wil de vogels ’s ochtends horen zingen, met mijn voeten door het gras lopen, mijn ontbijt in de zon opeten en bos en strand op loopafstand hebben.
Gevoelens komen en gaan en gaan altijd twee kanten op
Het gevoel van heimwee en eenzaamheid was op de eerste dagen intens. Zo intens dat ik er het liefst van weg wilde lopen. Maar ik heb ook ervaren dat als je het omarmt en er mee bent, dat het wegebt en dat er dan ruimte komt voor nog zoveel meer mooie gevoelens waardoor mijn laatste dagen zo fijn en plezierig waren. Nu ben ik thuis en voel ik ook heimwee. Op een positieve manier. Heimwee naar de vogels en stilte van de natuur. Gevoelens gaan altijd twee kanten op.
Alles loopt altijd anders en dat is precies de bedoeling
Ik ervaar het zelf, maar zie het vaak ook bij mijn coachees dat we een bepaald pad of route willen bewandelen. En dat we dat pad of de manier waarop we dat pad bewandelen volhardend vasthouden. We willen het controleren, beschermen, vasthouden en misschien zelfs verstikken. Deze week heb ik weer ervaren dat het de bedoeling is dat het afwijkt, anders loopt en je nog steeds jouw doel kan bereiken en dichtbij jezelf kan blijven. Dat er harmonie en ritme kan ontstaan door mee te bewegen en er dan nog veel meer wederkerigheid ontstaat.
Ik ga AAN op kwaliteit van simpelheid
Genoten heb ik van de kwaliteit van simpelheid. Ik heb heel erg ervaren dat ik niet zoveel nodig heb en geniet van simpele dingen. Eigenlijk wist ik dat al, maar een mooie reminder om weer mee terug te nemen. Ik heb mijn telefoon alleen gebruikt voor wat contact met het thuisfront, maar verder geen social media, geen foto’s maken op mijn telefoon of het internet gebruikt. Mijn telefoon heb ik ook de hele week niet bij me gehad, wat me een heel ontspannen gevoel heeft gegeven.
Ik kan mijn stem weer volledig horen na deze stilte retraite en dat is precies wat ik nodig had. Ben je nieuwsgierig geraakt of heb je vragen? Stuur mij dan gerust een mail via mariellavink@myndz.com of plan een kennismakingsgesprek als je behoefte hebt aan coaching op het gebied van leiderschap nemen. Of neem een kijkje op het Instagram profiel van Rianne voor 1-op-1 stilte retraites in de natuur.
Alle foto’s die je hier ziet zijn in stilte door Rianne Collignon gemaakt.
Nieuwsgierig naar de mogelijkheden voor coaching? Klik hier om vragen te stellen en telefonisch kennis te maken. Ik begeleid managers, ondernemers, leidinggevende en professionals die vastlopen in hun carrière en het nemen van leiderschap. De oorzaken kunnen verschillend zijn, maar ze zijn allemaal opzoek naar helderheid, richting en zelfvertrouwen. Zodat ze weer plezier en voldoening ervaren in hun leven en werk. Door middel van coaching help ik je het beste uit jezelf te halen en trouw te blijven aan jezelf.
